Tot gisteravond heb ik nogal afgezien: 'k heb af en toe proberen eten, maar alles kwam er binnen enkele minuten weer uit. Zelfs water kon ik niet binnenhouden. De medicatie die braken moet tegengaan kon dus ook niet werken. 't Was 27°C maar ik had kou. 'k ben alle dagen rond acht uur gaan slapen, maar heb meer wakker gelegen dan geslapen.
Gelukkig heb ik hulp in huis: gisteren hebben Sara en Leen gekookt. Het is heel spijtig dat ik er niet van kon genieten.
Afgelopen nacht heb ik dan eindelijk een uur of tien kunnen doorslapen en deze morgen gaat het veel beter. Nu ben ik op zoek naar krachtvoer, want ik ben wel verzwakt en vermagerd.
Sara legt haar laatste examen af en gaat deze namiddag op zwier met vriendinnen. Die zien we vanavond pas terug.
De dag na de chemo werd ik weer misselijk. Ik heb geleerd van de vorige keer en ben om 20u gaan slapen. Dat ging helemaal niet goed en de misselijkheid blijft ook de volgende dag. 'k Had gisteren en vandaag veel moeite om iets te kunnen eten, en na een half uur komt alles er weer uit. Af en toe een beetje rondwandelen is de grootste inspanning die ik kan leveren. Verder bestaat de hele dag uit rusten.
't Was weer 19u30 toen ik thuiskwam na de chemo. Ik kon wel zonder problemen naar huis fietsen. Vandaag werd de cocktail wat uitgebreid: ik kreeg een extra zak ijzer en een spuit epo in mijn bil. Het ijzer had vorige keer zoveel verschil gemaakt dat ik het deze keer onmiddellijk bij de chemo krijg, en over tien dagen nog een dosis. Het gehalte aan rode bloedcellen is nog niet te laag, maar omdat het nog zal zakken en EPO pas na een week of drie werkt, krijg ik nu al een eerste lading. 'k Heb mijn deelname aan de Tour de France dan maar afgebeld.
Na de speciallekes volgden dan de drie zakken FEC (dat is dus een zak F, een zak E en een zak C). Voor de volgende dagen kreeg ik weer een tas vol aanvullende medicatie, tabletten tegen misselijkheid en het vieze papje tegen mondinfecties Diflucan. De tweede ronde kan beginnen.
De eerste etappe zit er op. Morgen word ik verwacht om 13u45 in het oncologisch dagziekenhuis voor mijn tweede chemokuur. Als de volgende drie weken verlopen als de vorige drie, mag ik blij zijn.
Ik heb de voorbije dagen genoeg gegeten en heb dus ook een beetje reserve-gewicht, haha. Ons huis is gepoetst, alles is gewassen en gestreken. Ik ben er klaar voor.
Je hebt al een paar dagen geen nieuws over mijn gezondheid gelezen, maar wees niet ongerust; ik voel me nog altijd goed.
Ik heb wel een paar kleine probleempjes zoals een lopende neus en wat hoofdpijn door mijn hooikoorts, en ik heb af en toe wat rust nodig overdag. Dat betekent ook dat ik 's nachts niet zo goed slaap.
Sara is vandaag aan haar examens begonnen.
Voor Leen is het studeren al afgelopen en ze heeft al enkele uitstekende resultaten gekregen.Vanaf nu kruipt al haar tijd in het voorbereiden van de dankavond van de basisschool.
Dr. Hacquaert vertelt me aan de telefoon wat het bloedonderzoek heeft aangetoond: het ziet er nog goed uit. De werking van de chemo is al duidelijk te zien, maar er moeten geen bijkomende maatregelen worden getroffen; witte en rode bloedcellen en bloedplaatjes, ik heb nog van alles wat.
Na dit gesprek besef ik wel even dat het allemaal echt is. Al is er voorlopig niets speciaals aan me te zien, en eigenlijk ook meestal niet te voelen, 't gaat hier toch om een ernstige zaak, hé.
Dr. Hacquaert nam deze morgen bloed af (in mijn rechterarm, want om de catheter aan te prikken is er speciaal materiaal nodig). Morgen zou ik de resultaten al kennen.
Ik kreeg ook een verslag te zien van de oncologe waarin veel meer informatie staat dan ik totnogtoe te horen kreeg.
Tweemaandelijks organiseren AZ Nikolaas en VLK een workshop 'Verzorging en make-up'. Een schoonheidsspecialiste van de Vlaamse Liga tegen Kanker leert patiënten aangepaste trucs en tips om er beter uit te zien.
Het was de allereerste keer dat ik in aanraking kwam met Creme Cleanser, Night Repair en andere smeersels.
Ik heb heel goed geslapen, dank u.
Er is geen sprake meer van misselijkheid of slap gevoel. Ik voel me een brok energie en ben niet meer te stoppen. Leen heeft een dag vrijaf en we gaan samen boodschappen doen met de fiets. Daarna bakken we een taart en maken het huis schoon.
In de namiddag komen collega's Christine en Brigina eens kijken hoe het met me gaat. Vandaag gaat het fantastisch goed.
Vandaag krijg ik een dosis ijzer. Mijn pa brengt me naar het ziekenhuis want ik heb niet de kracht om er zelf te geraken. De misselijkheid is wel weg, maar ik ben nog helemaal niet in orde. Er moet nu voor het eerst in de catheter geprikt worden. De verdovingspatch die ik meekreeg heb ik niet gebruikt. Een korte, stevige druk en de naald zit er door. Eerst wordt er wat bloed afgenomen. De naald blijft gewoon zitten tot 11u, dan wordt er een infuus op aangesloten. Dit duurt maar liefst anderhalf uur, maar het verschil is enorm; ik kwam binnengestrompeld en zou nu naar buiten kunnen joggen.
...I'm strong to the finish 'cause I eats me spinach... tuut tuut
Het gaat langzaam wat beter, maar eten gaat niet gemakkelijk. De porties die ik binnen krijg zijn maar half zo groot als anders. Het enige dat nogal goed binnengaat en me een beetje energie geeft is... Coca-Cola!
Omdat ik me nauwelijks durfde bewegen gisteravond ben ik pas om 23u30 gaan slapen. Opstaan uit de zetel en de trap opgaan is in verschillende etappes verlopen, want ik werd duizelig. Eens ik neerlag besefte ik wel dat ik dat veel eerder had moeten doen. Ik voel me beter en rustiger. Ik heb een goede nacht gehad en werd wakker met groter honger. Toch mag ik nog niet eten, want elke morgen moet ik eerst een pilletje slikken dat een kwartier voor het ontbijt moet inwerken.
Na het ontbijt staat er 5ml Diflucan op het menu. Dat moet ik eerst met mijn tong in mijn mond rondsmeren voordat ik het inslik. 't Is een vies smakend product, maar noodzakelijk om infecties van mondslijmvliezen te voorkomen.
|
|
