Ik ben begonnen met de voorbereiding van mijn werkhervatting; vroeg opstaan, me samen met de kinderen klaarmaken, een fietstocht maken,.... En de huishoudelijke taken terug een passende plaats geven. Natuurlijk mag ik niet vergeten geregeld een rustpauze in te lassen. Vandaag was ik alvast goed begonnen: om 8u was ik al aan de schoonmaak bezig.
Vandaag was dus de allerlaatste bestralingsdag. Ik moest voor de laatste keer naar Antwerpen. 't Liep bijna mis, want toen ik in het hospitaal was, hoorde ik dat er een ongeval gebeurd was in de Kennedytunnel en dat het verkeer op de ring helemaal stil stond! Maar naar goede gewoonte was alles weer opgelost tegen dat ik er aan kwam.
Ik moest nog op een laatste controle bij Dr. De Pooter. Ze vond alles goed; mijn huid is aan de beterhand. De rode kleur is al bruin geworden en de gevoeligheid is weg. 't Begint wel een beetje te vervellen. Ik moet gewoon mijn zalfjes en cremetjes blijven smeren.
Mijn tandvlees is ook wat teruggetrokken en daardoor doen mijn tanden pijn. Ook mijn nagels komen weer wat meer los en scheuren. Ze zijn ook wat verkleurd. Van spierpijn heb ik nog regelmatig last. Dit verdwijnt wel steeds na een paar dagen. Mijn rug, schouders, benen,... hebben me allemaal al pijn bezorgd. Het is ook al lang geleden dat ik een nacht kon doorslapen.
Hopelijk verdwijnen alle symptomen in de komende week, want nog even en dan wordt alles weer zoals het was. Ik wil snel weer aan het werk.
Op 8 februari mag ik weer wat bloed laten afnemen en de dag erna heb ik een afspraak met de oncoloog.
Mijn nieuwe tekening staat er op: het is een kleine rechthoek van ongeveer 4 op 6 cm. Deze omsluit het inwendig litteken. De duur van de vijf bestralingen die me te wachten staan, is telkens twintig seconden. Inderdaad, nog honderd seconden en 't is voorbij! Tel je mee af?
Woensdag begin ik er weer aan, en ik mag weer op hetzelfde uur als bij de vorige reeks. Vrijdag ligt de machine een dagje stil. Volgende week moet ik maandag, dinsdag en woensdag en dat is alles.
Mijn huid is nu toch gevoelig, rood en rauw. 't Zijn net geen brandwonden, maar 't scheelt niet veel. Hopelijk geneest dat snel na volgende week. 't Zou in ieder geval niet erger mogen worden, dat heeft de dokter tenminste voorspeld.
Jaja, vandaag kreeg ik mijn 25ste bestraling. Dat betekent dus ook dat de reeks afgelopen is!
Er volgen nu een paar rustdagen en eindelijk mag ik die verflijnen van mijn romp wassen. 'k Zal dat wel voorzichtig moeten doen, want volgens de dokter zou het pijnlijk kunnen zijn. Maandag moet ik terug om een nieuwe tekening te laten maken.
Later in de week begint dan de finale. Oorspronkelijk waren er nog 8 sessies voorzien, maar nu hoorde ik het goede nieuws dat 5 voldoende zal zijn. Over twee weken is de hele behandeling dus volledig voorbij 
. 't Heeft alles bij elkaar negen maand geduurd.
Met twee tienerdochters ontsnap je natuurlijk nooit meer aan shoppen. Sara wou met enkele vriendinnen de Meir verkennen en dan ben ik met Leen meegereisd met de trein. Heel lang kon ik het niet volhouden en kort na de middag moest ik naar huis. Gelukkig had Leen toen ook al geen zin meer. We zijn met een paar kledingstukken teruggekomen. Tegen de zomer zal zo'n uitstap me wellicht beter bevallen. Als ik dan tenminste nog mee mag.
Maandag begint de gewone routine weer: de kinderen naar school, de gelukkigen naar hun werk en ik naar het ziekenhuis.
Onder mijn arm is er een beetje huidverkleuring te zien. Dat blijkt een lichte brandwond te zijn. Het bezorgt me nog geen pijn, maar de verpleegster heeft me toch aangeraden er een verband op te dragen. Ze gaf (verkocht) me gisteren een soort siliconenpleister. Het verzacht het gevoel vooral bij wrijving door mijn kledij.
Sara gaat shoppen met een vriendin, en Leen is ook al op een feestje. Klaas heeft zijn vrije dag maar hij moet dringend wat werkjes uitvoeren in de tuin. Het regent wel, maar na al die vriesweken is het tijdstip aangebroken om de wilgen te knotten. Vandaag rij ik dus alleen naar Antwerpen.
Vandaag is een stuk van mijn tepel ook gevoelig, dus hebben ze daar nu ook een zacht verband op gekleefd. Dat is wel veel aangenamer.
'k Was een half uur te vroeg, maar ik mocht onmiddellijk naar de bestralingskamer. 'k Was dus ook snel terug.
Isabel voelde een knobbeltje in haar borst. Op deze blog vertelt ze haar verhaal.
