Te vroeg wakker geworden, niet meer kunnen slapen en bijgevolg opgestaan met hoofdpijn en duizeligheid die maar niet weggaat.
Bloeddrukschommelingen en duizeligheid staan wel op de lijst met bijwerkingen, maar ik bel toch maar naar het ziekenhuis. Voor alle zekerheid willen ze toch mijn bloeddruk meten. Die blijkt toch OK te zijn. Tegen de avond is het wel beter.
Om 8u50 heb ik nog een afspraak bij Dr. Deleu, die nog wat info geeft over de chemotherapie die zou moeten starten om 9u. Maar dan blijkt dat ik medicatie had moeten meekrijgen die ik gisteren en deze morgen had moeten innemen. Om dat te compenseren wordt er iets anders ingespoten.
Omdat het gisteren een vrije dag was, is het nu heel druk in het dagziekenhuis. Pas om 12u kan ik starten. Eerst de Avastin, daarna Taxol. De ijskap heeft alleen nut bij Taxol, want Avastin heeft die bijwerkingen niet. Om 13u wordt mijn hoofd gemeten en het juiste hoofddeksel gekozen. Het is een plastic muts met gangetjes in waar koelvloeistof in circuleert. Er horen ook compressen bij om mijn oren te beschermen, want het wordt -5°C. Over deze constructie wordt nog een neopreen muts gespannen die alles bij elkaar houdt.
Ik kan mijn hoofd niet gemakkelijk tegen de leuning leggen, want de aan- en afvoerslangen lopen in mijn nek. Na een uur krijg ik het echt koud. Het is een beetje pijnlijk maar wel te doen. Als de Taxol volledig is toegediend, moet ik nog anderhalf uur met die kap blijven zitten. Het is dan ook al 16u30 vooraleer ik naar huis mag. Dat was een lange dag, maar ik heb niet veel last van de chemo en ook de ijskap was niet zo erg. Volgende week ga ik ze zeker opnieuw gebruiken. Nu nog hopen dat de nevenwerkingen meevallen.
Het is een jaar geleden dat de PowerPort verwijderd werd. Om die verjaardag te vieren krijg ik een nieuwe. 
'k Had deze liefst op dezelfde plaats gehad als de vorige, maar dat ging niet. Het gebruikte bloedvat is afgesloten en kan niet meer gebruikt worden. Nu heb ik dus langs beide sleutelbeenderen een litteken.
Pijn heb ik niet, maar op de recovery was ik wel wat misselijk en duizelig. Om 14u30 ben ik terug op mijn kamer. Een uur later krijg ik wat water en om 16u30 mag ik naar huis.
Na weken vol spanning kom ik vandaag eindelijk te weten wat er aan de hand is. Ik krijg slecht nieuws: de vlekjes in mijn long zijn kwaadaardig en kunnen enkel bestreden worden met chemotherapie. Het zijn uitzaaiingen van de borsttumor. Ik reageer kalm maar besef nog niet goed wat me overkomt.
Het wordt een kuur met Taxol, ook een taxusderivaat en Avastin, dat de vorming van extra bloedvaatjes voor de tumoren afremt. Blijkbaar waren er dus enkele cellen resistent tegen de zware chemo die ik al onderging in 2010. Die hebben nadien vrije baan gekregen om de boel opnieuw aan te tasten en zijn ondertussen groepjes van 3 à 4 mm.
Ik zal wekelijks om een dosis moeten gedurende zes of zeven maand. Af en toe zal er een "rustweek" zijn, afhankelijk van de bloedonderzoeken.
De kans is nu wel groter dat ik mijn haar kan behouden als ik telkens de ijskap gebruik. Ik ga dat dus zeker proberen, al weet ik niet of ik het ga volhouden want dat is echt heel koud. Ook de andere bijwerkingen zouden deze keer wat milder zijn.
Ik moet minstens zes uur nuchter zijn voor het onderzoek en mag zeker niet te laat zijn, want er wordt heel dure vloeistof gebruikt ( radioactieve suiker ) en die is heel beperkt houdbaar. Het onderzoek zal anderhalf uur duren.
Ik ben om 6u opgestaan om toch nog iets te kunnen eten, maar om 10u krijg ik alweer honger. Ik mag niks dan water drinken en dat helpt niet veel. In de inkomhal van het ziekenhuis ga ik een tijdschrift kopen om de wachttijd door te komen. Om mij te pesten hebben ze daar een toog staan vol lekkere gebakjes, croissants en meer van dat. Ik mag alleen maar kijken. Eerst anderhalf uur onbeweeglijk liggen tussen ronddraaiende hoepels en metalen armen. Na de scan kom ik snel terug om iets te kopen. Mmmmmm.
Ik mag Dr. Deleu bellen om het verdict van de CT-scan te vernemen. Ze heeft nog geen goed nieuws: de CT-scan heeft nog niet veel duidelijkheid gebracht. Er zijn 4 vlekjes te zien van 3 tot 5 mm maar niemand kan zien wat ze precies zijn.
Om dat te weten is een PET-scan nodig en daarvoor moet ik naar het Middelheimziekenhuis. De moed begint in mijn schoenen te zakken, nu krijg ik echt schrik.
Om 10u30 was ik bij Dr. Deleu voor de resultaten van de onderzoeken. Ze zei: "Alle resultaten zijn goed, behalve de RX foto: de radioloog ziet een vlekje. Waarschijnlijk is er niets aan de hand, het kan een litteken zijn van een oude infectie of zo, maar we willen zeker zijn dus laten we dat toch maar verder onderzoeken."
Ik ben licht geschokt, want dit was toch niet het antwoord dat ik verwachtte. Vrijdag moet ik op campus Middelares een CT-scan laten nemen.
Vandaag is er weer een groot onderzoek: mammografie, echografie, een echo van mijn bovenbuik en lever, een RX foto van de thorax en een bloedonderzoek.
Alles gaat goe vooruit en ik moet nergens wachten. Om 10u is alles achter de rug en vertrek ik naar mijn werk.
Isabel voelde een knobbeltje in haar borst. Op deze blog vertelt ze haar verhaal.
