We zijn terug in Leuven, bijna drie weken na mijn ontslag uit het ziekenhuis. Eerst wordt er een RX van mijn longen gemaakt. Een uur later bekijken we de resultaten bij Prof. Van Raemdonck. Alles ziet er goed uit en alle metastasen zijn eruit. Het labo-onderzoek heeft uitgewezen dat alle weggenomen kwaadaardig weefsel afstamt van de borsttumor uit 2010. Nu maar hopen dat ik er nooit meer iets van hoor.
Ik moet nu weer een afspraak maken met de oncoloog voor verdere opvolging.
Ik mag alles doen wat ik kan en zal zelf wel merken hoe ver ik kan gaan. Vanavond fiets ik al eens met Leen en Klaas naar het natourcriterium, in de regen. Dat is zalig! Na een half uur rijden we terug, moe maar heel tevreden.
De huisarts haalt de nietjes uit mijn buik. Het zijn er elf, verdeeld over vier wonden van twee centimeter. Eentje is ontstoken en daar moet een creme met antibiotica op. De dokter doet die meteen op alle wondjes. 's Anderendaags zijn er toch twee gaatjes helemaal open door de verweking. De creme wordt vervangen door een gel en zo moeten de gaatjes op een paar dagen dichtgroeien.
De hitte maakt het me verschrikkelijk lastig en ik kan alleen 's avonds eens buiten gaan. Ik heb bijna geen pijn, maar slapen gaat niet goed. Elke keer als ik mijn houding wil veranderen moet ik even zoeken om comfortabel te liggen.
De professor staat vandaag al heel vroeg aan mijn bed om nog eens te bevestigen dat alles goed is en dat ik vandaag naar huis mag. Klaas en de kinderen zijn er om 13u30, maar we moeten nog twee uur wachten op de nodige papieren.
Als ik in de auto stap, staat de thermometer op 37°C. Na een uur rijden kom ik eindelijk thuis. Totaal uitgeput val ik in slaap in mijn eigen bed. Twee uur later kan ik onder de douche en alle lijmresten en kleurstoffen van mijn lichaam schrobben.
Zondag. Ik word toch weer wakker met misselijkheid. Een verpleger denkt dat het door constipatie komt en geeft me een lavement. Ongelooflijk maar waar, ik voel me snel veel beter. Na de middag verrast Prof Van Raemdonck me met het nieuws dat ik morgen naar huis mag!!!!
Het was een lastige dag. Na het verwijderen van de pijnpomp moet een morfinepleister de pijn weghouden. Door de misselijkheid deze morgen komt de Voltaren er weer uit en kan ik ook de Dafalgan niet innemen. De pijn wordt heviger en een pilletje morfine werkt gelukkig onmiddellijk. Na de middag voel ik me weer slechter: te veel morfine. De dosis wordt gehalveerd. Na een tijdje gaat het beter en kunnen Klaas en Sara met de nodige truken mijn haar eens wassen.
Volgens de voorspellingen ben ik halfweg mijn verblijf in Gasthuisberg. Ik mag al even in een zetel zitten en het is een geweldig gevoel om eens een andere houding aan te nemen. Alle drains mogen eruit, alleen de pijnpomp en het infuus in mijn hals moeten nog blijven zitten. Het infuus hebben ze nodig om me vocht en suikers te geven en voor het geval er nog iets nodig mocht zijn. Het is hier heel druk vandaag; er komen verpleegsters van andere afdelingen om te helpen. De patiënten die zichzelf kunnen beredderen mogen zich zelf wassen op bed. Daar ben ik dus bij.
De menukaart voor de volgende dagen wordt gebracht en ik heb nu zin in eten dus ik stel me een paar lekkere maaltijden samen. De eerste speel ik naar binnen vanuit de zetel.
Na de middag ga ik met de kinesiste wandelen in de gang. M'n darmen zijn wel al een paar dagen aan het borrelen maar ik ben sinds de operatie nog niet naar het toilet geweest. Dat begint wel vervelend te worden.
Ondertussen blijven er kaartjes binnenstromen. Ik ben hier veruit de populairste. 
Vandaag krijg ik veel kaartjes, sms'en en telefoontjes. Ik moet de gesprekken wel heel kort houden want ik ben snel buiten adem. De kinesiste heeft me ook al aan het werk gezet. In het begin deed het pijn, maar het werk loont.
Er wordt ook nog een mooie plant geleverd van de IT-afdeling van Febelco, de collega's van Klaas.
Bedankt, allemaal.
Twee van de vier drains mogen eruit. De gaatjes worden toegeniet. Ik voel langzaamaan al beterschap maar deze nacht heb ik toch heel slecht geslapen. Mijn rug doet pijn van de hele nacht stil te liggen. Verschrikkelijk. Ik ben blij dat het ochtend is en dat ik gewassen kan worden, dat geeft toch weer een ander gevoel.
Om 9u30 zijn ze me komen halen. Er wordt eerst al een infuus gestoken en een epidurale aansluiting voor de pijnpomp. Daarna heb ik nog wat liggen slapen (jaja, echt waar geslapen!) en om 12u lag ik op de operatietafel. Als ik wakker wordt op de recovery, of zoals ze dat in Leuven noemen, de PAZA, is er veel lawaai. De verpleging roept en babbelt maar door. Ze komen dikwijls bij mij langs, en elke keer moet ik overgeven. Ik krijg dan wat tegen misselijkheid maar het gaat maar door, tot ik hoor dat ze me Litican geven. Dat heb ik tijdens een chemokuur ook eens gekregen en toen kreeg ik daar ook problemen mee. Ze geven me dan iets anders, maar dat helpt ook niet. Als de maagsonde eruit gaat, verbetert het een beetje, maar ik blijf duizelig en misselijk tot ik op mijn kamer ben de volgende dag. De pijnpompspecialist komt langs en haalt een bestanddeel uit de cocktail. Vanaf dan gaat het beter. Ik kreeg dus teveel pijnstillers.
's Avonds krijg ik al eten. Ik kan maar heel traag eten en al is het een normale portie, toch is het voor mij nu veel te veel.
De verpleegster had me gezegd dat ik geen nieuws moest verwachten voor 14 à 15u. Ik heb dan zelf gebeld maar Isabel was nog in het operatiekwartier en op de afdeling wisten ze nog niets. Volgens de planning was het de tweede operatie en die zou tussen 8 en 9u beginnen. De chirurg had ook voorspeld dat het ongeveer drie uur zou duren. Tiens, dan zou het toch rond 12u moeten afgelopen zijn?
Om tien voor vijf belt Prof. Van Raemdonck eindelijk zelf. Alles is verlopen zoals gepland, er zijn geen bijkomende haarden gevonden, en alles wat op de scans te zien was, is weg. Ze blijft deze nacht op de Paza (Post anesthesie zorgen afdeling) en wordt morgenvoormiddag naar haar kamer gebracht.
|
|
