Werken begint zwaar te wegen. Fysiek en mentaal ga ik erop achteruit. Ik heb vaak hoofdpijn en ben kortademig, heb stijve spieren en pijnlijke gewrichten, en ben altijd moe.
Eigenlijk moet ik eind april naar de dokter maar dat is me nog te ver weg. Ik maak een afspraak op 3 april. Dr. Deleu vindt dat ik hiervan toch helemaal moet herstellen en houdt me al tot 31 augustus van het werk weg.
Supertrots zijn we !!!
De resultaten van de examens zijn gepubliceerd en dankzij enkele maanden hard studeren is Sara voor alle vakken geslaagd.
Proficiat Sara !!!
Er is alweer een half jaar voorbijgegaan sinds mijn longoperatie. 't Was dus weer tijd voor een PETscan. Als ik zit te wachten op de resultaten begint de spanning weer te stijgen. Ik geloof erin dat het goed nieuws wordt, maar soms flitst het door mijn gedachten dat het wel eens niet zo positief kan zijn. Toch kan ik die angst snel weer van me afzetten. Gelukkig ben ik de eerste patiënt en hoef ik niet lang te wachten.
De dokter vertelt onmiddellijk dat alles goed is: zowel op de PETscan als bij het bloedonderzoek is niets verkeerd gevonden. Een zware last valt van mijn schouders en ik kan weer drie maand gerust zijn. We plannen de volgende scan en consultatie al voor eind april.
Verder gaat alles naar wens. Om een hele werkweek door te komen moet ik wel elke dag vroeg in bed, maar dat neem ik er graag bij.
Deze week stond er opnieuw een PETscan op de agenda. Maandagmorgen was ik al vroeg in het Middelheimziekenhuis, juist voor een ongeluk op de E17 weer voor een lange file zorgde. In de namiddag werd in AZ Nikolaas mijn bloed ook nog eens onderzocht. Dinsdag mochten we al op consultatie bij Dr. Deleu. Ze verloste ons onmiddellijk van alle spanning met de melding dat alles OK is. Op de scan is niets verdacht te zien en mijn bloedwaarden zijn perfect.
Ik doe nu gewoon verder met een pilletje Tamoxifen per dag en kreeg een nieuwe afspraak voor de volgende PETscan in januari.
Het gaat dus heel goed thuis, op het werk en met mijn gezondheid. Fantastisch! 
Omdat de typering van de weggenomen uitzaaiingen niet volledig was, heeft Dr. Deleu nieuw onderzoek aangevraagd. De weefsels worden blijkbaar levenslang bewaard zodat ze altijd opnieuw onderzocht kunnen worden. De resultaten zijn nu eindelijk binnen en ik kan dus weer naar de dokter.
Er zijn geen veranderingen opgetreden, dus verandert er ook niets aan de behandelingsmogelijkheden. Hoewel de kwaadaardige cellen niet hormoongevoelig zijn, gaan we toch een hormoontherapie starten. Soms zou dat herval kunnen voorkomen. Het is maar een waterkans, maar ik ga het toch proberen. Ik moet dus elke dag één pilletje innemen, als ik dat maar niet vergeet. 'k Zal wel minder suiker en vet mogen eten, want anders zullen de kilo's er snel bijkomen, waarschuwde de dokter.
Ik heb ook de toestemming gekregen om weer te gaan werken. In september ga ik terug aan de slag.
We zijn terug in Leuven, bijna drie weken na mijn ontslag uit het ziekenhuis. Eerst wordt er een RX van mijn longen gemaakt. Een uur later bekijken we de resultaten bij Prof. Van Raemdonck. Alles ziet er goed uit en alle metastasen zijn eruit. Het labo-onderzoek heeft uitgewezen dat alle weggenomen kwaadaardig weefsel afstamt van de borsttumor uit 2010. Nu maar hopen dat ik er nooit meer iets van hoor.
Ik moet nu weer een afspraak maken met de oncoloog voor verdere opvolging.
Ik mag alles doen wat ik kan en zal zelf wel merken hoe ver ik kan gaan. Vanavond fiets ik al eens met Leen en Klaas naar het natourcriterium, in de regen. Dat is zalig! Na een half uur rijden we terug, moe maar heel tevreden.
De huisarts haalt de nietjes uit mijn buik. Het zijn er elf, verdeeld over vier wonden van twee centimeter. Eentje is ontstoken en daar moet een creme met antibiotica op. De dokter doet die meteen op alle wondjes. 's Anderendaags zijn er toch twee gaatjes helemaal open door de verweking. De creme wordt vervangen door een gel en zo moeten de gaatjes op een paar dagen dichtgroeien.
De hitte maakt het me verschrikkelijk lastig en ik kan alleen 's avonds eens buiten gaan. Ik heb bijna geen pijn, maar slapen gaat niet goed. Elke keer als ik mijn houding wil veranderen moet ik even zoeken om comfortabel te liggen.
De professor staat vandaag al heel vroeg aan mijn bed om nog eens te bevestigen dat alles goed is en dat ik vandaag naar huis mag. Klaas en de kinderen zijn er om 13u30, maar we moeten nog twee uur wachten op de nodige papieren.
Als ik in de auto stap, staat de thermometer op 37°C. Na een uur rijden kom ik eindelijk thuis. Totaal uitgeput val ik in slaap in mijn eigen bed. Twee uur later kan ik onder de douche en alle lijmresten en kleurstoffen van mijn lichaam schrobben.
Isabel voelde een knobbeltje in haar borst. Op deze blog vertelt ze haar verhaal.
