Zondag. Ik word toch weer wakker met misselijkheid. Een verpleger denkt dat het door constipatie komt en geeft me een lavement. Ongelooflijk maar waar, ik voel me snel veel beter. Na de middag verrast Prof Van Raemdonck me met het nieuws dat ik morgen naar huis mag!!!!
Het was een lastige dag. Na het verwijderen van de pijnpomp moet een morfinepleister de pijn weghouden. Door de misselijkheid deze morgen komt de Voltaren er weer uit en kan ik ook de Dafalgan niet innemen. De pijn wordt heviger en een pilletje morfine werkt gelukkig onmiddellijk. Na de middag voel ik me weer slechter: te veel morfine. De dosis wordt gehalveerd. Na een tijdje gaat het beter en kunnen Klaas en Sara met de nodige truken mijn haar eens wassen.
Volgens de voorspellingen ben ik halfweg mijn verblijf in Gasthuisberg. Ik mag al even in een zetel zitten en het is een geweldig gevoel om eens een andere houding aan te nemen. Alle drains mogen eruit, alleen de pijnpomp en het infuus in mijn hals moeten nog blijven zitten. Het infuus hebben ze nodig om me vocht en suikers te geven en voor het geval er nog iets nodig mocht zijn. Het is hier heel druk vandaag; er komen verpleegsters van andere afdelingen om te helpen. De patiënten die zichzelf kunnen beredderen mogen zich zelf wassen op bed. Daar ben ik dus bij.
De menukaart voor de volgende dagen wordt gebracht en ik heb nu zin in eten dus ik stel me een paar lekkere maaltijden samen. De eerste speel ik naar binnen vanuit de zetel.
Na de middag ga ik met de kinesiste wandelen in de gang. M'n darmen zijn wel al een paar dagen aan het borrelen maar ik ben sinds de operatie nog niet naar het toilet geweest. Dat begint wel vervelend te worden.
Ondertussen blijven er kaartjes binnenstromen. Ik ben hier veruit de populairste. 
Vandaag krijg ik veel kaartjes, sms'en en telefoontjes. Ik moet de gesprekken wel heel kort houden want ik ben snel buiten adem. De kinesiste heeft me ook al aan het werk gezet. In het begin deed het pijn, maar het werk loont.
Er wordt ook nog een mooie plant geleverd van de IT-afdeling van Febelco, de collega's van Klaas.
Bedankt, allemaal.
Twee van de vier drains mogen eruit. De gaatjes worden toegeniet. Ik voel langzaamaan al beterschap maar deze nacht heb ik toch heel slecht geslapen. Mijn rug doet pijn van de hele nacht stil te liggen. Verschrikkelijk. Ik ben blij dat het ochtend is en dat ik gewassen kan worden, dat geeft toch weer een ander gevoel.
Om 9u30 zijn ze me komen halen. Er wordt eerst al een infuus gestoken en een epidurale aansluiting voor de pijnpomp. Daarna heb ik nog wat liggen slapen (jaja, echt waar geslapen!) en om 12u lag ik op de operatietafel. Als ik wakker wordt op de recovery, of zoals ze dat in Leuven noemen, de PAZA, is er veel lawaai. De verpleging roept en babbelt maar door. Ze komen dikwijls bij mij langs, en elke keer moet ik overgeven. Ik krijg dan wat tegen misselijkheid maar het gaat maar door, tot ik hoor dat ze me Litican geven. Dat heb ik tijdens een chemokuur ook eens gekregen en toen kreeg ik daar ook problemen mee. Ze geven me dan iets anders, maar dat helpt ook niet. Als de maagsonde eruit gaat, verbetert het een beetje, maar ik blijf duizelig en misselijk tot ik op mijn kamer ben de volgende dag. De pijnpompspecialist komt langs en haalt een bestanddeel uit de cocktail. Vanaf dan gaat het beter. Ik kreeg dus teveel pijnstillers.
's Avonds krijg ik al eten. Ik kan maar heel traag eten en al is het een normale portie, toch is het voor mij nu veel te veel.
De verpleegster had me gezegd dat ik geen nieuws moest verwachten voor 14 à 15u. Ik heb dan zelf gebeld maar Isabel was nog in het operatiekwartier en op de afdeling wisten ze nog niets. Volgens de planning was het de tweede operatie en die zou tussen 8 en 9u beginnen. De chirurg had ook voorspeld dat het ongeveer drie uur zou duren. Tiens, dan zou het toch rond 12u moeten afgelopen zijn?
Om tien voor vijf belt Prof. Van Raemdonck eindelijk zelf. Alles is verlopen zoals gepland, er zijn geen bijkomende haarden gevonden, en alles wat op de scans te zien was, is weg. Ze blijft deze nacht op de Paza (Post anesthesie zorgen afdeling) en wordt morgenvoormiddag naar haar kamer gebracht.
Het schooljaar is ten einde, Sara en Leen zijn geslaagd. Voor hen kan de vakantie beginnen. Voor mij begint er iets anders. Gisteren en vandaag heb ik nog veel gewassen en gestreken en voorbereidingen getroffen om alles hier vlot te laten verlopen tijdens mijn afwezigheid.
Om 15u vertrekken we naar Leuven. Ik ben nog vrij rustig, maar eenmaal aangekomen dringt het toch door waarvoor ik hier ben. Eens ik op mijn kamer mocht, kreeg ik onmiddellijk eten. Aan mijn bed hangt een scherm aan een zwenkarm; 't is televisie, radio en computer ineen. Ik kan mijn e-mails lezen en surfen.
De chirurg zou vanavond nog langskomen voor uitleg, maar de verpleging heeft bericht gekregen dat hij nog in Kopenhagen zit. Ik hoop maar dat hij op tijd komt.
Ik wil iedereen nog eens bedanken voor de opbeurende woorden en de steun. Dat geeft me veel moed.
Isabel voelde een knobbeltje in haar borst. Op deze blog vertelt ze haar verhaal.
