Ik heb een extra afspraak gemaakt met de oncologe, want ik wil toch zeker weten dat zij nog achter de operatie staat nu het een heel pak zwaarder wordt dan we hadden gedacht. Ze gaat helemaal akkoord met de chirurg en zegt dat dit de beste manier is om de vijand te bestrijden. De weefsels die worden weggehaald zullen ook in het labo onderzocht worden, want er is een kleine kans dat er mutaties zijn opgetreden waardoor de kanker toch bestrijdbaar zou worden met hormonen. Er is natuurlijk geen garantie dat er geen nieuwe uitzaaiingen zullen verschijnen.
De beslissing is nu dus genomen: op 1 juli word ik geopereerd.
Als professor Van Raemdonck zijn plannen uitlegt, moeten we toch even slikken. Omdat de actieve haarden in de rechter bovenste longkwab zo diep zitten, moet hij de hele kwab verwijderen. De aangetaste klier moet er ook uit, maar dat moet langs de linkerkant. Aangezien het dan toch een zware ingreep wordt, zou het een gemiste kans zijn als hij niet ineens alles aftast en al wat slecht is eruit haalt, dus zeker ook de letsels die vorig jaar ontdekt werden maar nu niet actief zijn. Ik zal dus een groot deel van mijn longen kwijt geraken, maar hij belooft dat alles wat er tot nu ontdekt is aan kankerhaarden weg zal zijn. Het wordt een verblijf van tien dagen in UZ Gasthuisberg en zeker twee maand revalidatie. Nu we daar toch zijn, wil hij alle pre-operatieve onderzoeken al uitvoeren. Er is een longfunctie-onderzoek nodig, een bloedafname en een gesprek met een anaesthesist.
De anaesthesist maakt het nog wat zwaarder. Hij legt uit dat voor de operatie een pijnpomp epiduraal wordt geplaatst en dat ik zal wakker worden met ook nog een katheter in de hals en een in de pols. Hij beklemtoont nog eens dat het een heel zware operatie zal zijn.
De longfunctietest brengt het beste nieuws van de dag: longinhoud en blaaskracht zijn goed, ik haal zelfs meer dan 100%.
De operatiedatum wordt al vastgelegd op 1 juli, maar ik twijfel heel erg. Wil ik dat wel allemaal ondergaan als ik weet dat de kanker bijna zeker zal terugkomen?
Helaas! Op de PET-scan is duidelijk te zien dat de vlekjes actief zijn. Er is ook nog een klier bij de aorta te zien die oplicht. Dr. Deleu vindt een operatie te overwegen en stuurt me naar longchirurg Professor Van Raemdonck in Leuven.
Het was weer tijd voor een CT-scan. Twee dagen later zitten we in de wachtzaal. Ik was er tot nu vrij gerust in, maar ik wordt zenuwachtiger als de dokter voorbijloopt. We moeten nog een tijd wachten en ik weet zeker dat ze geen andere patiënt heeft, is er slecht nieuws op komst? Mijn gedachten worden alsmaar negatiever. Na een kwartier komt ze ons halen. Aan haar gezicht lees ik af dat er geen goed nieuws is.
Er zijn weer twee vlekjes, van 4 en 6 mm, te zien op mijn rechterlong. Er moet een PET-scan worden gemaakt om meer te weten te komen. Dan kan er beslist worden om te opereren of opnieuw met chemotherapie te starten. Als het een operatie wordt, mag ik zes weken van tevoren geen Avastin krijgen. Dat verdunt namelijk het bloed en dat is te gevaarlijk om bloedingen te krijgen. De PET wordt gepland op 27 mei en op 30 mei zal ik de resultaten kennen.
Mijn schouders en sleutelbeen blijven pijn doen. Ik heb een afspraak bij een fysiotherapeut gekregen toen ik bij de oncoloog was. Die maakte mijn nek los en dat gaf toch snel beterschap. Ik heb ook een wollen deken bovenop mijn matras gelegd en gebruik regelmatig een warmtekussen en ijs.
Ik heb nu ook een stevige verkoudheid gekregen met oorsuizen en veel spierpijn, en het is weer helemaal om zeep. Klaas had het eerst te pakken en ik heb geprobeerd om afstand te houden, maar het heeft niet gebaat.
Ondertussen ben ik naar de kapper geweest en met mooier weer in zicht begin ik eraan te denken om mijn haarwerk thuis te laten.
De vraag van vandaag: werkt de Avastin of niet? Na een eerste controle blijkt alvast dat alle restjes tumor verdwenen zijn. Ik moet dus gewoon verder doen met de driewekelijkse baxter Avastin. Vanaf nu volgt er elke drie maand een CT-scan.
Het laatste bezoek bij de gynaecoloog was al een jaar geleden. Ook van haar krijg ik een goed rapport, al moet ik wel even wachten op het resultaat van het uitstrijkje.
Sinds 3 januari ben ik terug aan het werk. Ik presteer 15 uren, verdeeld over drie dagen. Maandag en dinsdag blijf ik thuis. Dat vind ik heel tof; ik heb weer iets zinvol te doen en na zo'n dagelijkse inspanning kan ik weer beter slapen. Vroeg opstaan is nu wel weer iets moeilijker. :)
Ondertussen kreeg ik al drie keer Avastin en dat is heel goed gegaan. Ik ondervind er geen enkele bijwerking van. Ik heb wel al maanden een pijnlijke rug en schouders. Dikwijls word ik er 's nachts van wakker terwijl ik er overdag minder last van heb. Onze Tempur matrassen voelen in deze koude nachten veel harder aan, wellicht komt het daardoor. Van mijn schouder is al een RX en echografie gemaakt en daarop is niets gevonden. Omdat de pijn blijft, wordt er een botscan gemaakt op 29 januari en een CT op 4 februari. Die dag krijg ik ook weer de volgende dosis Avastin. Dinsdag 5 februari krijg ik de resultaten van beide onderzoeken te horen.
Ik krijg van nu af aan driewekelijks Avastin. Dat gaat ook via een infuus in mijn poortkatheter. Aangezien er niks anders bij moet, reken ik erop dat ik maar een uur of twee in het ziekenhuis zal moeten zijn. Al snel zie ik in dat het weer een pak langer zal duren: de pomp was verkeerd ingesteld waardoor er het eerste uur bijna niks was doorgelopen. Eigenlijk zou dat maar een uur mogen duren, maar nu zit ik hier dus weer tot half zes.
Ik voel het verschil met de chemokuren heel goed. Toen lag ik dikwijls al om half acht in bed, nu heb ik nog veel energie over. De volgende dosis krijg ik op 24 december, een aperitiefje voor het kerstdiner.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 41-48 van 177 |
Volgende Pagina »
