Vandaag kreeg ik mijn laatste chemokuur met Taxol.
De laatste twee behandelingen waren toch wel de zwaarste. Ik had meer last van nevenwerkingen, was heel moe, kreeg darmproblemen en zeer gevoelige vingertoppen. Dat maakte het allemaal lastiger.
Gelukkig is het nu niet meer nodig.
Vandaag was nog spannender. Ik kreeg de resultaten van het onderzoek van Dr. Deleu. Ze had het zo geregeld want ze dacht wel dat ik liever geen hele week wachtte op het verdict.
Ze heeft heel goed nieuws: er is niets meer te zien. Oef!! Dat is super!
Ze stelt voor om nog 3 chemokuren te volgen tot het eind van deze maand. Vanaf december moet ik dan verder met alleen Avastin en dat nog voor een heel lange tijd. Dat is dan wel elke 3 weken en dat heeft helemaal geen bijwerkingen.
In januari staat dan weer een CT-scan gepland. Zo kunnen we snel zien of de Avastin alleen voldoende is om de celgroei tegen te houden.
Dit geeft me een enorm goed gevoel. Nu kan ik beginnen nadenken over het hernemen van mijn activiteiten.
Het wordt een spannende dag vandaag. Om 11u15 moet ik weer een CT-scan laten maken. Deze gaan ze dan vergelijken met de vorige, die gemaakt werd in augustus.
In de namiddag krijg ik dan weer een portie chemo, dat is al de 19de keer Taxol.
't Is na een rustweek altijd wat vervelender om weer naar het ziekenhuis te gaan. Het gaat goed met mij, maar de vermoeidheid wordt alsmaar groter, vooral doordat ik heel moeilijk kan slapen. Klaas en Sara hebben al een verkoudheid gehad en bij Leen begint het precies ook. Ik hou wat meer afstand en hoop zo gespaard te blijven.
Nu stel ik vast dat mijn vingernagels loskomen. Om dat tegen te gaan zal ik vanaf nu ijshandschoenen dragen tijdens de chemobehandelingen. Dat valt best mee, al kan ik natuurlijk niet lezen of mijn GSM opnemen ondertussen. Ik heb vandaag het gezelschap van een man die voor de eerste keer behandeld wordt. Hij draagt ook ijshandschoenen. Aangezien we niet veel meer kunnen dan babbelen, maken we er samen met zijn vrouw een gezellige namiddag van.
Nu de kinderen weer naar school gaan verandert mijn dagelijks patroon ook. Deze maandag krijg ik geen behandeling en ik heb dus een week rust. Ik ga af en toe eens fietsen en heb ook een beetje in de tuin gewerkt.
Omdat ik een vervelende tuuuuut in mijn oren heb, moet ik naar de KNO-arts. Die vindt niets verkeerds en denkt dat het zal verdwijnen eens de chemokuren voorbij zijn. Ondertussen kan ik alleen proberen om er niet naar te luisteren en stilte vermijden. 't Is wel raar, want volgens Dr. Deleu is dit zeker niet te wijten aan de therapie.
Het belooft een spannende dag te worden, want er staat een CT-scan op het programma. Om 10u40 word ik in het dagziekenhuis verwacht voor bloedafname en meteen wordt de naald al in de poortcatheter gestoken voor de chemobehandeling in de namiddag.
Om half twee ben ik de eerste patiënt bij Dr. Deleu maar ze heeft nog geen verslag van de scan. De radiologen moeten wel elke laesie meten en vergelijken met de vorige opname. Dat kan een tijdje duren, en misschien kom ik het resultaat pas donderdag te weten. De spanning blijft dus. Ondertussen krijg ik alweer een cocktail van Taxol, Avastin en spoelmiddel.
Om half vier valt Dr. Deleu toch mijn behandelkamer binnen met goed nieuws: alle laesies zijn verkleind en zo zijn we dus op de goede weg. Volgende maandag krijg ik nog meer informatie hierover. Joepie!!!
Naarmate de sessies vorderen, begint de vermoeidheid meer toe te slaan. Naar het eind van de week gaat het telkens wat beter. Mijn vingertoppen worden gevoeliger. Om dat tegen te gaan krijg ik vitamine B. De vorige week was voor mij veel te warm. Bij zulke temperaturen ben ik nog veel sneller vermoeid en heb ik ook vaak hoofdpijn.
Op 20 augustus mag ik opnieuw onder de scanner om de evolutie te bekijken.
Deze week zijn we al aan chemo number nine, en dat na amper 2 maand. Door de wekelijkse cortisonepilletjes zijn er al heel wat kilo's bijgekomen. Daar word ik ook niet gelukkiger van. Een lichte druk in mijn hoofd en oorsuizingen maken het me nog wat lastiger. Al deze bijwerkingen zouden wel moeten verdwijnen eens de therapie voorbij is. We zullen zien.
Volgende week slaan we alvast weer eens een weekje over.
Afgelopen week ben ik niet zo vermoeid geweest. Ik heb wel last van mijn luchtwegen; keel, oren en vooral mijn neus deed vervelend.
Ondertussen hebben onze dochters een goed rapport meegebracht en is Sara voor het eerst naar de Openluchtfuif in Nieuwkerken geweest. Vrijdagnamiddag kwamen enkele collega's op bezoek. Dat was ook plezant.
Het aantal witte bloedcellen is deze week opnieuw gezakt, maar ik kan toch nog chemo krijgen. Volgende week is er dan een week rust en daarom krijg ik nu een dubbele dosis Avastin.
Gisteren is er een stukje tand afgebroken. Het doet geen pijn en ik denk niet dat het ernstig is, maar ik moet zeker naar de tandarts. Onze vertrouwde tandarts is net op verlof en ik zoek dus een andere. De tiende die ik bel kan me eindelijk snel helpen: donderdagnamiddag heb ik een afspraak.
Isabel voelde een knobbeltje in haar borst. Op deze blog vertelt ze haar verhaal.
