Zware operatie
Bij de opname op woensdagnamiddag herkende de dienstdoende verpleegster me meteen. 't Was nochtans al 5 jaar geleden, er zullen ondertussen toch honderden patiënten gepasseerd zijn. Ik ben vol goed moed vertrokken. 's Avonds is er al een maaltijd voorzien, en daarna mag ik nog wat eten tot middernacht.
Op donderdag komen ze me om 11u30 halen op de kamer. Eerst wordt een pijnpomp in mijn rug geplaatst en onmiddellijk daarna kan de operatie beginnen. Dan is het al 14u00. Als ik op de PAZA weer bij bewustzijn kom ben ik misselijk en duizelig. De verplegers proberen me te helpen maar vinden geen oplossing. Ik krijg heel veel medicatie en zelfs een zak bloed. Het gaat zo slecht dat ik de hele vrijdag nog op de PAZA moet doorbrengen. Pas tegen de avond vinden ze mijn toestand goed genoeg om me naar mijn kamer te brengen.
Toch voel ik me helemaal niet goed. Door zoveel vocht te verliezen ben ik ook mijn eetlust totaal kwijt. Ik vermager fel en krijg voortdurend extra suikers en zout en Immodium à volonté. Ik heb veel momenten gekend dat ik het niet meer zag zitten. Zo uitgeput ben ik nog nooit geweest. Zelfs een potje yoghurt open doen lukt niet. pffff
Eén gelukje heb ik wel: ik lig de hele tijd alleen op een tweepersoonskamer en kon zo toch een beetje beter uitrusten.
Geen reacties